İÇİNDEKİLER
116-)ECEL OKU ERDİ CANA
117-)EĞRİLİĞİN KOYASIN
118-)EĞER DİLİM BENDE İSE
119-) ERENLERE MUHİP İKEN
120-) ERENLERİN GÖNLÜNDE
121-)ERENLERİN HİMMETİNİ BEN BANA YOLDAŞ EYLEYEM
122-) ERENLERİN YOLLARI İNCEDEN İNCEYİMİŞ
123-) EŞKARE KILDIM BUGÜN PİNHANIMI
124-) EVVEL BAHAR OLMAYINCA
125-) EVVEL BENİM AHİR BENİM
126-) EVVEL BİZE VACİP BUDUR
127-) EVVEL DAHİ VAR İDİ CANIMDA BU AŞK ODU
128-) EVVEL KADİM ÖNDEN SONA
129-) EVVEL KADİMDEN GELDİM
130-) EY AŞIKLAR
131-) EY AŞK DELİSİ OLAN
132-) EY AŞK ERİ AÇ GÖZÜNÜ
133-) EY BANA DERVİŞ DİYEN
134-) EY BENİ AYIPLAYAN GEL BENİ AŞKTAN KURTAR
135-) EY BİZİMLE YAR OLUP DOSTA GİDEN GELSİN BERİ
136-) EY ÇOK KİTAPLAR OKUYAN
137-) EY DOST SENİ SEVERİM
138-) EY DOST SENİN AŞKIN ODU
139-) EY DÜN BUGÜN HAK İSTEYEN
140-) EY DÜNYAYA ALDANAN
141-) EY DÜNYAYI SEVEN KİŞİ
142-) EY EHL OLAN SÖYLE BANA
143-) EY GÖNLÜMÜN EĞLENCESİ
144-) EY GÖNÜL BİZE KEREM KIL
145-) EY KAMU DERT EHLİ GELİN
146-) EY KOPUZ İLE ÇEŞTE
147-) EY PADİŞAH, EY PADİŞAH
148-) EY SÖZLERİN ASLIN BİLEN
149-) EY SU NERDEN GELİRSİN VATANIN NERDE SENİN
150-) EY YA GAFİL AÇ GÖZÜNÜ
151-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM
152-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM 2
153-) EY YARENLER EY KARDEŞLER ECEL ERE ÖLEM BİR GÜN
154-) EY YARENLER TINMAN BANA
155-) EYYUB'UM GÖNLÜ DERTLİYİM
156-) EZELİ BU AŞKI BEN BU MÜLKE SÜRÜP GELDİM
116-) ECEL OKU ERDİ CANAEcel oku erdi cana, kafle göçtü dur diyeler,
Gafil olan yolda kalır, hazırlığı gör diyeler.
Anmaz idim o sultanı, ne işe gönderdi beni,
Emanet verilen canı, sahibine ver diyeler.
Çün can bedenden çekile, şu elif kamet büküle,
Gözünden gevher döküle, gel merteben sor diyeler.
Şöyle yürürken naz ile, adın deftere yazıla,
Kara yerde ev düzile, gel günahkar gir diyeler.
Kabrin sual eder sana, hani armağının bana,
Armağansız gelen burda, yılan çiyan yer diyeler.
Münafıkın aklı şaşa, Rabbim bilmem diye haşa,
Kabir dar ola kavuşa, Hak buyurdu kır diyeler.
Mümin olan gele dile, cevap vere güle güle,
Cennet'ten huriler gele, kabrin dolu nur diyeler.
Yunus sabret bu mihnete, bir gün eresin rahata,
Yine Hakkın lütfu yete, gel Cennet'e gir diyeler.
Yunus Emre
117-)EĞRİLİĞİN KOYASIN
Eğriliğin koyasın, doğru yola gelesin,
Kinden kibirden vazgeç, erden nasip alasın.
Ne versen elin ile, o varır senin ile,
Ben desem inanmazsın, varacağız göresin.
Gönülde pas oturur, orda seni yitirir,
İçeri şah oturur, giremezsin göresin.
On ikidir hücresi, yedi dervazesi var,
Orda iki dilber var, bilmezsin ki sorasın.
Var kardaşını öldür, dahi avradın boşa,
Anana kabin kıydır, Hakk’ı ayan göresin.
Biçare miskin Yunus aşktan dava kılarsın,
Dosttan haber gelecek yüz sürüyü varasın.
Yunus Emre
118-)EĞER DİLİM BENDE İSE
Eğer dilim bende ise, kimse bana nesne demez,
Gönlüm ger revende ise alemde karar eylemez,
Eğer gözüm bakar ise, baktığına akar ise,
Gördüğüm benim der ise, oda düşer ar eylemez.
Eğer akıl başta ise, gönülde o tuşta ise,
İkisi bir işte ise, düşman bana kar eylemez.
Düşman benim nefsim olur, tamamıyla hırsım olur,
Tamamıyla hırsa uyan gönüllerde yer eylemez.
Gönülleri hep düzen o, türlü nakışlar yazan o,
Can gövdeden ayrılacak, bu diller niçin söylemez.
Gönüllerde yer eylemek Muhammed'e gelmiş olur,
Mustafâ'ya ümmet olan Tamu'da karar eylemez.
Öldüren o, dirilten o, Yunus şimdi Hak ile ol,
Hak'tan artık hîç kimesne, yok nesneyi var eylemez.
Yunus Emre
119-) ERENLERE MUHİP İKEN
Erenlere muhip iken, ya münkir olduğun neden?
Çok sakın tatlı canını, okları çıkmadan yaydan.
Kahır erenler atıdır, gayret dahi hilatıdır,
Erenler yayı katıdır, okları geçer kayadan.
Bize muhip olanları, Hak'tan dileriz onları,
Dönüp münkir olanları tez çıkarırlar aradan.
Burda ayak el öpülür, görenin canı kapılır,
Garip misafir yapılır, zavye ve mescithaneden.
Ağı içerse nuş olsun, sücü içerse hoş olsun,
Yunus ile yoldaş olsun, gelsin Allah'ına giden.
Yunus Emre
120-) ERENLERİN GÖNLÜNDE
Erenlerin gönlünde o sultan dükkan açtı,
Nice bizim gibiler onda konarak göçtü.
Cümle erenler uçtu, dağlar, yazılar geçti,
Aşk kazanına düştü, orda kaynadı pişti.
Bu dünyanın meseli, benzer murdar gövdeye,
İtler murdara üşdü, Hak dostu kodu kaçtı.
Aşık mı diyem ona, canını terketmedi,
Aşık ona diyeler, melamet dile düştü.
Yine esridi Yunus, Taptuk yüzün görelden,
Meğer onun gönlünden bir cur'a şerbet içti.
Yunus Emre
121-)ERENLERİN HİMMETİNİ BEN BANA YOLDAŞ EYLEYEM
Erenlerin himmetini ben bana yoldaş eyleyem,
Her nereye varır isem, cümle işim hoş eyleyem.
Koyam bu dünyayı gidem, çün ahrete sefer edem,
Cennetteki hurileri ben bana yoldaş eyleyem.
Tene yumuşak giymeyem, cümlesinden fariğ olam,
Döşeğimi toprak edip yastığımı taş eyleyem.
Vuram yıkam nefs evini, oda yana hırs ve heva,
El götürem şimden geri, nefs ile savaş eyleyem.
Tenim dahi, canım dahi hiç bilmedi Enel Hakk'ı,
Şimdiye dek bilmediyse, şimden geri tuş eyleyem.
Bugün gülen kişi bunda, yarın ağlar imiş onda,
Revan döküp gözyaşını, yastığımı yaş eyleyem.
Miskin Yunus çağırıp der, aşıkıyım miskinlerin,
Dervîş değil ise dışım içimi dervîş eyleyem.
Yunus Emre
122-) ERENLERİN YOLLARI İNCEDEN İNCEYİMİŞ
Erenlerin yolları inceden inceyimiş,
Süleyman’a yol kesen şu bir karıncayımış.
O karınca söyledi Süleymân'a yol dedi,
O karınca söylediği cevap alıncayımış.
Götürmedi kimsene kimsenenin gücünü,
Güç götürdüm diyenler eli erinceyimiş.
Kim kime ne der ise, eğer hayır, eğer şer,
Allah verir cezasın gele yol inceyimiş.
Gönlüm bana söylerdi, seni severem derdi,
Gönlüm seni sevdiği dosta erinceyimiş.
Gönlüm der ki varayım, sana geri geleyim,
Gönlüm uyduğu bana dostu buluncayımış.
Yarenlerim derler ki; aşık melamet gerek,
Geldi benim başıma o söz yerinceyimiş.
Aşığın gözyaşları gece gündüz dökülür,
Aşık kan ağladığı maşuk soruncayımış.
Dört kitabın manasın okudum tahsil kıldım,
Aşka gelince gördüm bir ulu heceyimiş.
Ben dervişim diyenler, haramı yemeyenler,
Haramın yenmediği ele girinceyimiş.
Derler ki filan öldü, mülkiyle malı kaldı,
O malın irkildiği ıssı ölünceyimiş.
İki kişi söyleşir Yunus’u görsem diye,
Biri der ki; ben gördüm, bir aşık kocayımış.
Yunus Emre
123-) EŞKARE KILDIM BUGÜN PİNHANIMI
Eşkare kıldım bugün pinhanımı,
Can verirken buldum o cananımı.
Can gönül hayran kalıyor maşuka,
Maşuk ile sürerim devranımı.
Dert gerektir, dert gerektir, dert gerek,
Kim gerek derde, verem dermanımı.
Mekansızım onun için dünyada,
Kimseler bilmez benim mekanımı.
Kanı buldum n'iderem ben ayrığı?
Yağmaya verdim bugün dükkanımı.
Top benim çevganı aldım çalarım,
Kim ala bu toptan meydanımı?
Yer benimdir, gök benimdir, arş benim,
Gör nicesi germişem sayvanımı.
Yunus olduysa adım, pes ne acep?
Okuyalar defter ve divanımı.
Yunus Emre
124-) EVVEL BAHAR OLMAYINCA
Evvel bahar olmayınca, kızıl gül açılmaz imiş,
Kızıl gül açılmayınca, bülbül zarı kılmaz imiş.
Bülbül hevestir ötmeye, güle sarmaşıp yatmaya,
Bağban kasdeyler satmaya, gül kadrini bilmez imiş.
Bre bağban satma gülü, haramdır akçesi, pulu.
İnletme aşık bülbülü, gözün yaşı dinmez imiş.
Yılda bir kez hayvanlara, aş yeli eser bunlara,
Kimi adem hayvan olur, hayvan aşık olmaz imiş.
Aşık olamayan adem, benzer imiş bir ağaca,
Ağaç yemiş vermeyince budağı eğilmez imiş.
Yunus Emre'm, hey biçare, yardan ayrıldın avare,
Yardan ayrılmayınca dost yar kadrini bilmez imiş.
Yunus Emre
125-) EVVEL BENİM AHİR BENİM
Evvel benim, ahir benim, canlara can olan benim,
Azıp yolda kalanlara hazır medet eden benim.
Bir karara tuttum karar, benim sırrımı kim duyar,
Cahil beni nerde görür, gönüllere giren benim.
Kün deminde nazar eden, bir nazarda dünya düzen,
Kudretinden han döşeyip, aşka bünyad vuran benim.
Düz döşedim bu yerleri, çöksü vurdum bu dağları,
Sayvan eyledim gökleri, geri tutup duran benim.
Dahi acep aşıklara ikrar ve din iman oldum,
Halkın dahi gönlündeki küfr ü İslam güman benim.
Bir niceye verdim emir, devlet ile sürdü ömür,
Yanan kömür, kızan demir, örse çekiç salan benim,
Kar yağdıran, buz donduran, hayvanlara rızkın veren,
Şöyle bilin o mahluka o Rahim ve Rahman benim.
Halk içinde dirlik düzen, dört kitabı doğru yazan,
Ak üstüne kara dizen, o yazılan Kuran benim.
Dost ile birliğe yeten, buyruğu ne ise tutan,
Mülk bezeyip dünya düzen, o bahçıvan hemen benim.
Dünyada ben o Rüstem'im, dünya içinde bostanım,
Gönlümdeki sensin benim, seni sende gören benim.
Benim Hakk'ın kudret eli, benim beli aşk bülbülü,
Söyleyip her türlü dili halka haber veren benim.
Diller damaklar şaşıran, aşk kazanını taşıran,
Hamza'yı Kaf'tan aşıran o ağılı yılan benim.
Yağmur olup yere yağan, bulut olup göğe ağan,
Gözsüzlerin gözündeki boz pusarık duman benim.
Yunus değil bunu diyen, kendiliğidir söyleyen,
Kafir olur inanmayan, evvel ahir hemen benim
Yunus Emre
126-) EVVEL BİZE VACİP BUDUR
Evvel bize vacip budur, hoş hulk ile amel gerek,
İslam adı okunacak yoldaşımız iman gerek.
İsrafîl surun vuracak, cümle mahluk uyanacak,
Soru hesap sorulacak, Arab dili lisan gerek.
Gök perdelerin açalar, iyi yavuzdan seçeler,
O dem nereye kaçalar, baş kurtarası yer gerek.
Çerge kurup oturalar, sermayemiz getireler,
O siyaset meydanında bu tertipleri bil gerek.
Çağrışalar ata ana, kardaş kardaşdan usana,
Yalvaralar o Sübhan'a, niyaz kılası er gerek.
Dükelinden bu aşk yakın, Yûnus hata kılma sakın,
Aşktan sual sorulacak, cevap veresi hal gerek.
Yunus Emre
127-) EVVEL DAHİ VAR İDİ CANIMDA BU AŞK ODU
Evvel dahi var idi, canımda bu aşk odu,
Eşkere etmez idim, bilirdim ki dost kodu.
Dört kitabı okuyan, bulmadı aşka çare.
Ne beyler, ne sultanlar, ne müderris, ne kadı.
Yer gök kaim ırılmaz, yeller esip deprenmez,
Her nesne muhkem olur, aşk olacak bünyadı.
Aşk anadan doğmadı, kimseye kul olmadı,
Hükmüne esir kılar cümle bilişi yadı.
Günde bin kez yanaram, razıyım ben şu oda,
Zîra şekerden şirin bana aşkının odu.
Aşka mecnun olanlar, ne kar bilir ne zarar,
Korkutmaz soğuk sıcak, neyler ki aşkın odu.
Ezelde benim fikrim, Enel Hak idi zikrim,
Henüz dahı doğmadan, o Mansur-ı Bağdadi.
Aşk odu cuş eyledi, canımı hoş eyledi,
Kimse söyündüremez canımda yanan odu.
Aşk çengine düşenin, melamet olur işi,
Onun için bednamdır, miskin Yunus'un adı.
Yunus Emre
128-) EVVEL KADİM ÖNDEN SONA
Evvel kadim önden sona, zevali yok sultan benim,
Yedi iklîme hükmedip, yeri göğü tutan benim.
Ben bu yeri yaradacak, yer üstüne gök duracak,
Ulu deniz mevc vuracak, Nuh'a tufan veren benim.
Kün dedim bu yere durdu, gökler dahi karar kıldı,
Yüz bin türlü adem geldi, getirip götüren benim.
Yusuf ile çaha inen, teraziye altın vuran,
Kefesini basaduran, Mısır ıssı sultan benim.
Sofu ile sofu olan, sûfî ile sâfî olan,
Bel bağlayıp taat kılan, o Kerim ve Rahman benim
Kaf'tan kaf'a hükmeyleyen, devleri hükmüne koyan,
Yele binip seyran kılan, bu mülke Süleyman benim.
Et ve deri endam çatan, alemlere gönül katan,
Adem'i donla donatan, mülke kadem basan benim.
Sekiz Uçmak aşıklara, köşk ve saraydır onlara,
Musa gibi Tûr Dağı'nda hayran olup kalan benim.
Ben abidim, ben mabudum, kamu yerlerde hazırım,
Zalimlerden tat alıcı, miskinleri tutan benim.
Tapduk diyem cümle dile, inanmışım değme kula,
Yunus dahi hod kim ola, bu sözleri diyen benim.
Yunus Emre
129-) EVVEL KADİMDEN GELDİM
Evvel kadimden geldim yer gök yaratılmazdan,
Arş kürs ve levhi kalem hiç daha anılmazdan.
Dost ile sohbetteydim, içeri halvetteydim,
Adem nice nesnedir, hiç daha anılmazdan.
Yüz bin yiğirmi dört bin canlar canım içinde,
Gizlü Muhammed canı daha içeri bizden.
Hem canlar ona perde, o nur içinde nurda,
Aşk onda kadim olur, canlara ayrılmazdan.
Aşktır Hakk'ın varlığı yer ve gök mamurluğu,
Aşk bizi pertev etti, her biri birimizden.
Evvel Adem yarattı, sonra peygamberleri,
Ahir Muhammed nuru balkıdı içimizden.
Adem atadan beri, veli evliya nebi,
Hak müşerref eyledi Ahmed'i kamu yüzden.
Yetmiş bin yıl önceden yarattı Muhammed'i,
Hak kendi aşık oldu, bahane bir yıldızdan.
O yıldız ki var idi, kandaydı Adem canı,
Ya bunca peygamberler anılmadan ağızdan.
Alimler bunu bilmez, her akıl ona ermez,
Hidayettir Yûnus'a, keşf oldu hacemizden.
Yunus Emre
130-) EY AŞIKLAR
Ey aşıklar, ey aşıklar, aşk mezhebi dindir bana,
Gördü gözüm dost yüzünü, yas kamu düğündür bana.
Ayrık bize yas eylemez, gönlümüzü pas eylemez,
Hak'dan gelen görklü avaz, ondan gelen ündür bana.
Ayrık bana ben demeyem, kimesneye sen demeyem,
Ya kul ya sultan demeyem, kalsın işitenler tana.
Senden sana varır yolum, senden seni söyler dilim,
Allah sana ermez elim, bu hikmete kaldım tana.
Ben aşkından ırılmayam, dergahından sürülmeyem,
Eğer benden gider isem, senin ile varam sana.
O dost buraya gönderdi, var dünyayı bir gör dedi,
Geldim, gördüm bir arayış, seni seven kalmaz ona.
Kullarına vadeyledi, yarınki gün cennet dedi,
O dostların sevindiği, yarınım bugündür bana.
Dost aşka ulaşıladan, dünya ahiret bir oldu,
Ezel ebed sorar isen, dün ile bugündür bana.
Yunus seni din edindi, din nedir iman edindi,
Aşka bugün yarın n'olur, işi nedir önden sona.
Yunus Emre
131-) EY AŞK DELİSİ OLAN
Ey aşk delisi olan, ne kaldın perakende,
O seni deli kılan yine sendedir sende.
Dünyada, ahrette Hak, yer gök doludur mutlak,
Hiç gözlere görünmez, kim bilir ne nişanda.
Her kim onu gördüm dese gerek oda yakalar,
Her kim ona şek getirir ne dinde ne imanda.
Ger meyhaneye vardım, onsuz yer göremedim,
Yine ona sataştım, girdim ise külhanda.
Her kim aradı cismin, cisminde buldu hasmın,
Ne dünya ahret ona, ne karda ne ziyanda.
Bir nicesine kaç der, bir nicesine tut der,
Kaçanla bile kaçar, yine durur duranda.
Uğrı diye kullarını giriftar eden o,
Medet edip erişen odur yine zindanda.
Derler ki: Miskin Yunus, niçin deli oldun sen,
Ne akıl, ne fehm kalsın, işbu sırrı duyanda.
132-) EY AŞK ERİ AÇ GÖZÜNÜ
Ey aşk eri aç gözünü, yeryüzüne eyle nazar,
Gör bu latif çiçekleri, bezenerek geldi geçer.
Bunlar yazın bezenirken, dosttan yana uzanırken,
Bir sor ahi sen bunlara, nereyedir azm-i sefer.
Her bir çiçek bin naz ile, öğer Hakk'ı niyaz ile,
Her kuş hoş bir avaz ile, o padişahı zikreder.
Öğer onun kadirliğin, her bir işe hazırlığın,
İlla ömür kasırlığın, anacağız rengi döner.
Rengi döner günden güne, toprağa dökülür yine,
İbret olur anlayana, bu ibreti arif duyar.
Bu sırrı ger duyaydın, ya bu gamı yiyeydin.
Yerinde eriyeydin, gideydi senden kar ve kir.
Ne gelmeğin gelmek olur, ne bilmeğin bilmek olur,
Son menzilin ölmek olur, duymadın aşktan bir eser.
Bildik gelen geçer imiş, konan geri göçer imiş.
Aşk şerbetin içer imiş, her kim bu manadan duyar.
Yunus bu sözleri kogil, kendözünden elin yugil,
Senden ne gele bir değil, çün Hak'tan gelir hayır şer.
Yunus Emre
133-) EY BANA DERVİŞ DİYEN
Ey bana derviş diyen, nem ola derviş benim,
Ya bu adıma layık, hani elimde iş benim.
Derviş derler adıma, bakarlar suratıma,
Bilmezler ki dirliğim, külli sitayiş benim.
Dil ile şeyhim ulu, yolda aludan alu,
Aklım evi kaygılı, nefsim asayiş benim.
Sureti güler halka, ya kani kulluk Hakk'a,
Bu dirliğime bak a, hem işim yanlış benim.
Kendi izim bilirim, saluslana yürürüm,
Buğuz, kibir, düşmanlık, gönlümü almış benim.
Suçumu örter hırkam, dirliğim cümlesi ham,
Bir gün yırtılır perdem, o gün en zor iş benim.
Derviş neye dolundum, ulu suçta bulundum,
Yunus umduğum Haktan, o rahmet imiş benim.
Yunus Emre
134-) EY BENİ AYIPLAYAN GEL BENİ AŞKTAN KURTAR
Ey beni ayıplayan, gel beni aşktan kurtar,
Elinden gelmez ise söyleme fesat haber.
Aşıkların ahvali maşuk katında biter,
Sözün var ona söyle, benim elimde ne var.
Dost yüzünden nikabı her kim giderdi ise,
Hicap kalmadı ona, artık ne hayır ne şer.
Hiç kimesne kendinden halden hale gelmedi,
Aşıkların canına maşuka vurur minkar.
Kim ki aşk kadehinden bir zerre içti ise,
Ona ne akıl, ne us, ne esrik, ne de humar.
Tek ben değilim aşık, o maşuk nazarında,
Aşk yoluna can feda, benim gibi sad hezar.
Aşıkların halini aşık olanlar bilir,
Aşk bir gizli haznedir, gizli gerektir esrar.
Korkarım söylemeğe şeriat edebinden,
Yok ise söyleyeyim daha ayrıksı haber.
Kim vere bu dil ile o maşukadan haber,
Meğer o kimseler ki, can içinde canı var.
Yunus ölürse ne gam, aşk içinde kardaşlar,
Aşk yoluna uyanan, maşuk burcunda doğar.
Yunus Emre
135-) EY BİZİMLE YAR OLUP DOSTA GİDEN GELSİN BERİ
Ey bizimle yar olup, dosta giden gelsin beri,
Yok eyleyip kendözün can terk eden gelsin beri.
Terkedelim kılükali, isteyelim doğru yolu,
Hem bulalım gevher kanın, gevher alan gelsin beri.
Gevher bu can maksududur, can maksudun Mansur'udur,
Maksud için Mansur'layın, berdar olan gelsin beri.
Emek dilersen maksuda, çok hizmet eyle her işte,
Sen gel senliğinden ayrıl, nuru didar gelsin beri.
Pinhan edenler kendözün, onlar görürler Hak yüzün.
Görmek dilersen bil sözün, ikrar eden gelsin beri.
Yunus gel anlat halini, bildir nedir ahvalini.
Derde bırak gel kendini, derman eden gelsin beri.
Yunus Emre
136-) EY ÇOK KİTAPLAR OKUYAN
Ey çok kitaplar okuyan, sen ki tutarsın bana dak,
Ta bilesin sırrı ayan, gel aşktan oku bir varak,
Okumalı ilmin yüzün, ilme amel gerek güzin,
Aç gönülden batın gözün, aşık maşuk haline bak.
Gör maşuğun ne iştedir, aşık dahi o iştedir,
İkisi bir sır iştedir, iki sanıp kalma ırak.
İkilikten geçemedin, hali kalden seçemedin,
Dosttan yana uçamadın, fakilik oldu sana fak.
Cübbeyle hırka, tahtla tac, bunlar verirler aşka bac,
Dört yüz mürit ve elli hac, terk eyledi Abdülrezzak.
Onun gibi din ulusu, hac öptü, çaldı nakusu,
Sen dahi bırak namusu, nefsin itini oda yak.
Sen kendine geldin ise, sıfat nedir bildin ise,
Hakk'a bağlı oldun ise, ne söyler isen bana hak.
Bilmeyesin bednam ve nam, bir ola sana hasuam,
Bildim ise ilmi tamam, gel şimdi oku bir varak.
Yerde ve gökde aşk ile, aşktan gelir her söz dile,
Biçare Yûnus ne bile, ne kara okudu, ne ak.
Yunus Emre
137-) EY DOST SENİ SEVERİM
Ey dost seni severim, canımda yerin vardır,
Gece gündüz uyumam, acayip halim vardır.
Sen gülü görür iken, dikene sunma elin,
Düşmandan ne korkarsın, doğru bir yarin vardır.
Düşmanlar sorar bana; söz demek nerden sana?
Bana söz demek nerden, benim üstadım vardır.
Ele getirdiğini miskinlere harceyle,
Nice çok yaşar isen, sonunda ölüm vardır.
Bunda kendözün gören, o olur yolda kalan,
Benim bir karıncaya vallah isnadım vardır.
Tanla turu gelecek bülbül gibi söylerim,
Gönülde mani biter, dertli ciğerim vardır.
Yunus Emre kendözün, toprağa vur gel yüzün,
Maşukaya yaraşır bir miskinliğim vardır.
Yunus Emre
138-) EY DOST SENİN AŞKIN ODU
Ey dost senin aşkın odu, ciğerim pare baş kılar,
Aşkından yanar yüreğim, yandığım bana hoş gelir.
Aşkın oduna yandığım, ağlamak oldu güldüğüm,
Dost sana zarı kıldığım, münkirlere savaş gelir.
Söyler isem sözüm savaş, söylemezsem ciğerim baş,
Cihan dolu olur kalleş, her birinden bir taş gelir.
Gör nice taşlar atılır, dost için başlar tutulur,
Gelir gönüle batılır, halimize haldaş gelir.
Bizim halimizden bilen, kimdir aşka münkir olan,
Bizim sevdiğimiz Hak’tır, bu halka göz ve kaş gelir.
Nice sultanlar aciz olur bu aşkın elinden,
Her kim bu yola düşerse, o bu yola yavaş gelir.
Erenler buna kalmadı, vardı yoluna durmadı,
Hakk’ı gerçek sevenlere, cümle alem kardeş gelir.
Miskin Yunus bil özünü, dosta açıp şu gözünü,
Hangi burçtan bakar isen, o sultana güneş gelir.
Yunus Emre
139-) EY DÜN BUGÜN HAK İSTEYEN
Ey dün bugün Hak isteyen, bilmez misin Hak nerdedir,
Her nerdeysem orda hazır, nerde bakarsam ordadır.
Sakın olma Hakk'a ırak, gönüldedir Hakk’a durak,
Sen senliğin elden bırak, tenden içeri candadır.
Gir gönüle bulasın Tur, sen ben demek defterin dür,
Key güher er gönlündedir, sanma ki o ummandadır.
O ummanda yüzbin güher, bir katreye benzer tamam,
O cana yok zaman zeval, zevalli can hayvandadır.
Her nerde ki gözün baka, Çalap hazırdır mutlaka,
Şu can ki tapmadı Hak'a, faydası yok ziyandadır.
Eyle suretini viran, can sırrıdır ona eren,
Batın gözüdür dost gören, zahir gözü yabandadır.
Çün suretin viran ola, gönlün bağı cinan ola,
Canın genci vîran ola, çünkü bu genc virandadır.
Her kim gaflet içre geçer, canı zeval suyun içer,
Derviş sırrı arştan uçar, gerçegi yeryüzündedir.
Miskin Yunus gözün aç bak, iki cihan doludur Hak,
Sıdk oduna gümanı yak, o eşkere pinhandadır.
Yunus Emre
140-) EY DÜNYAYA ALDANAN
Ey dünyaya aldanan, hayırla ihsan hani?
Unuttun ahireti, şefkatla iman hani?
Kimde ki şefkat vardır, rahmet dahi ondadır,
Şimdi bir gönlü açık sünni müsülman hani?
İbrahim Halil geldi Kabe'ye bünyad vurdu,
Oğluna bıçak çaldı, İsmail kurban hani?
Şeddad bir uçmak yaptı, Nemrut göğe ok attı,
Karun'u da yer yuttu, Adil Nuşirvan hani?
Kim ki istedi buldu, kulluğu tamam oldu,
Mısır'a sultan oldu, Yusuf-ı Kenan hani?
Resul Mirac'a ağdı, gökden yere nur yağdı,
Habib'im diye öğdü, o Fahr-i cihan hani?
Ebubekir'le Ömer, yüzlerinden nur damar
Sinesi dolu Kuran Osman-ı Affân hani?
Biner idi Düldül'e, belinde Zülfikar'ı
Erenler açtı dini, Tanrı Arslan'ı hani?
Çalap Tanrı'nın hası, Hazret'e geçer nazı,
Peygamber'in amusı Hamza pehlivan hani?
Cüneyd-i Bağdadi ve Şibli ve Maruf-ı Kerhi,
Onlar vardı bu yola, şimdi o erkan hani?
Bayezid-i Bestami, yedi kat gök seyranı,
O erenler sultanı gevher-i maden hani?
Geçti bunların çağı, dünya kahrın ocağı,
Ebul-Müslim Necefî sahib-i kıran hani?
Bir gönül ele getir, feragat ol geç otur,
Konya şehrinde yatır o iki sultan hani?
Fakih Ahmed Kutbeddin, Sultan Seyyid Necmeddin,
Mevlana Celaleddin, o Kutb-ı Cihan hani?
O Seyyid Ahmed Kebir müyesserdi ona nur,
Ayalleri cümle şir, o hulkı merdan hani?
Yunus Emre'm aç gözün, toprak eyle sen yüzün,
Sana dahi diyeler, ciğeri biryan hani?
Yunus Emre
141-) EY DÜNYAYI SEVEN KİŞİ
Ey dünyayı seven kişi, bir gün koyup gitmek gerek,
Senin dileğinle değil, naçardır, ne etmek gerek?
Gözün ile gördüğünü, şu hasretin olanları.
Akil isen an bunları, her kimseyi anmak gerek.
Şu kahr ile kazandığın, bir gün kalısar körlüğe,
Şu mal ki körlüğe kalır, şaylığa harc etmek gerek.
Kudret kandilinden senin, destur ile indi canın,
Bir gün geri gel deniser, şu sözü işitmek gerek.
Ne hak buyruğun tutarsın, ne kul sözün işitirsin,
Hiç bilmezsin mana nedir, ne dilde çağırmak gerek?
Uydun bu nefsin sözüne, battın günah denizine,
Çirk getirdin can yüzüne, tövb'eteğin tutmak gerek.
Yunus, şimdi sen dil ile, ben Hakkı severim deme,
O padişah hazretine, görklü meta iltmek gerek.
Yunus Emre
142-) EY EHL OLAN SÖYLE BANA
Ey ehl olan söyle bana ben nicesi döleneyim
Ne türlü tedbîr edeyim ya nice sağınç sanayım
Canımda o büt bitipdir, gönülümü o tutupdur,
Hey beni o avutupdur, ayruk neye bağlanayım.
Öyle edipdir o beni, seçemezem dünden günü,
Alsın teni utsun canı, kon ben ona aldanayım.
Ben gevheriyem kanım o, ben bir kulum sultanım o,
Aklım ve canım gönlüm o, ondan niçin usanayım.
Onsuzluğum bana haram, ondan olur naktim tamam,
Bunun gibi lütuf kerem, nerde bulup dinleyeyim.
Odur bana Yunus diyen, odur benim bağrım delen,
Odur beni bensiz koyan, hem ben olam bu ben neyim.
Yunus Emre
143-) EY GÖNLÜMÜN EĞLENCESİ
Ey gönlümün eğlencesi, anlat bana n'eyleyeyim?
Aşkından oldum avare, derdim kime söyleyeyim?
Fena mülkünden geçeyim, o dost iline uçayım,
Dalayım aşk ummanına, denizlerin kaynatayım.
Aşkın od vurdu canıma, gelsin aşıklar yanıma,
Dökeyim aşkın hanını, aşıkları toylayayım.
Girdim bu aşkın bağına, baktım sağıma soluma,
Türlü yemişlerin yiyip, güllerini koklayayım.
Dün gün kılayım ah ve zar, aşık olayım il ve şar,
Dökeyim kanlı yaşımı, zarılıklar eyleyeyim.
Aşık olayım şu güle, dolsun cihana gülgüle,
Hezar destan olayım ben, dost bağını yaylayayım.
Miskin Yunus aşıkların dirliğini dirilmedin.
Bari gücüm yettiğince soylarını soylayayım.
Yunus Emre
144-) EY GÖNÜL BİZE KEREM KIL
Ey gönül bize kerem kıl, bile seyran edelim,
Candan, tenden geçelim, gel azm-i canan edelim.
Ten nedir dost yolunda, ben onu terk etmeyim,
Dost cemalin görmeye, gel canı kurban edelim.
Bu fena ender, fenayı terk edelim dost için,
Öz beka ender, beka mülkünde seyran edelim.
Asitanı mürşidin gel, kıbleyi can kılalım,
O şeh ki şahlar şahın, gel biz de mihman edelim.
Gel beri dağılmayalım yağmur damlası gibi,
Cem olup derya gibi gel kasd-ı umman edelim.
Ben onun aşk şarabını içmişim her dembedem,
Dost cemalin görmeğe gel arş-ı Rahman edelim.
Çünkü bu zaif Yûnus'a yoldaş bile olmadın,
Ey gönül o şahı gel taht-ı Süleyman edelim.
Yunus Emre
145-) EY KAMU DERT EHLİ GELİN
Ey kamu dert ehli gelin, dert benim ve derman benim,
Kafirdeki küfr-i nihan, mümindeki iman benim.
Alemde fitneyi kodum, Mansur'ı kül etti odum,
Dilinde Enel Hak dedim, boynundaki urgan benim.
Yusuf'daki hüsnü cemal, Yakup'taki hüznü melal,
Gah bedr olam gahi hilal, gökte mah-ı taban benim.
Nemrut'taki suret kılan, İbrahim'i oda atan,
Bir kılını yandırmayan od ve kül ve reyhan benim.
Yunus bu cismim adıdır, cisim onun bünyadıdır,
Adım eğer sorar isen, bil ki cana canan benim.
Yunus Emre
146-) EY KOPUZ İLE ÇEŞTE
Ey kopuz ile çeşte aslın nedir ne işte,
Sana sual sorarım cevap ver bana üşte.
Söyler ki; aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel nağmemi dinle geç, aklı koma beleşte.
Bana haram diyorlar, ben uğruluk değilim,
Çünkü aslım mısmıldır, ne var imiş kirişte?
Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Adımı aşk verdiler, ben durmazam kolmaşta.
Şadilik ile geldim, işbu aleme doldum,
Mürvetlere düzüldüm, kodular işbu düşte.
Ağaç deri derildi, kiriş ile bir oldu,
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.
Mevlana sohbetinde saz ile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir ferişte.
Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir,
Gece gündüz biledir senin ile her işte.
O ferişteler adı Kiramen Katibin'dir,
Yazmaktan usanmazlar, armazlar yazda kışta.
Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.
Kâğıtları tükenmez, ne hot mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kaimlerdir o işte.
Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.
Yunus şimdi Süphân'ı vasfeyle gel gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.
Yunus Emre
147-) EY PADİŞAH, EY PADİŞAH
Ey padişah, ey padişah, her dem işin düze gelir,
Dünya onun bostanıdır, sevdiğini üze gelir.
Yavuzluk eyleme sakın, ecel sana senden yakın,
Nicelerin aslın kökün, yurt eyleyip boza gelir.
Sen orda varırsın orda, çok hazırlık yap gel burda,
Canlar baki değil tende, de birkaç gün geze gelir.
Sorucu gelir yer yırtıp, sorar Tanrı’n kimdir diye,
İşbu canım onu duyup, kemiklerim sıza gelir.
Ey Tanrı'yı bir bilenler, can Hakk'a kurban kılanlar,
Ölü değildir bu canlar, aşk gölünde yüze gelir.
Ben gördüm erenler uçtu, aşk kadehin dolu içti,
Hak katında nazı geçti, şöyle yüzü yere gelir.
Erenlerin kulu isen, ölümün anadur Yunus,
Nic’erenler geldi geçti, nöbet şimdi bize gelir.
Yunus Emre
148-) EY SÖZLERİN ASLIN BİLEN
Ey sözlerin aslın bilen, gel de bu söz nerden gelir,
Söz aslını anlamayan, sanır bu söz benden gelir.
Söz var kılar gönülü şad, söz var kılar bilişi yad.
Eğer horluk, eğer izzet, her kişiye sözden gelir.
Söz karadan aktan değil, yazıp okumaktan değil,
Bu yürüyen halktan değil, halik avazından gelir.
Ne elif okudum, ne cim, ne varlıktandır kelecim,
Bilmeye yüz bin müneccim, talihim yıldızdan gelir.
Şule bize aydan değil, aşk eri bu soydan değil,
Rızkımız bu evden değil, deryayı ummandan gelir.
Evvel gönül levhinde Hak, yazmıştı çünkü bir varak,
Bu şimdi okunan sebak, ezeli azaldan gelir.
Evvel hitap kılar cana, canı ondan gelir tene,
Biz aletiz bahane ayrık ne elimizden gelir.
Aklımız o levhe bakar, gizli marazlarım açar,
Söz gelir gönlüme akar, söz dile ansızın gelir.
Biz bir bahane arada, ayrık de elden ne gele,
Çünkü Hak emreder cana, bu keleci ondan gelir.
Yunus bu dert ile ah et, kahr evinde n'eyler rahat,
Bu derde derman kefaret, bir ah ile suzdan gelir.
Yunus Emre
149-) EY SU NERDEN GELİRSİN VATANIN NERDE SENİN
Ey su nerden gelirsin, vatanın nerde senin,
Nerde çukur bulursan, yatağın orda senin.
Sen yüceden çıkarsın, alçak yere akarsın,
Gönül Hakk'a tutarsın alçak gönlün var senin.
Seni bulut götürür, alemlere yetirir,
Türlü çiçek bitirir, hoş üstadın var senin.
Ağaçlara varırsın, köklerinden girersin,
Alttan sıra yürürsün, uzun elin var senin.
Nerde ise yaş kuru, hîç sensiz olmaz biri,
Ne ölüsün ne diri, hîç tenin yoktur senin.
Kimin denize gider, kimin tütünü tüter,
İsmin desen ne olur, hoş pazarın var senin.
Akıp deniz olursun, dağılıp toz olursun,
Göllerde saz olursun, yapılan evler senin.
Dünyada canlı cansız, olamayalar sensiz,
Cana cansın gümansız, hîç menendin yok senin.
Şimdi Yunus susadı, diler ki senden içe,
Bir içim bin kızıla, nice bahan yok senin.
Yunus Emre
150-) EY YA GAFİL AÇ GÖZÜNÜ
Ey ya gafil aç gözünü, gönlünü yavlak uzatma,
Bak sen kendi dirliğine, kimsenin aybın gözetme.
Şöyle dirilip halk ile, öleceğiz söyleşeler,
Baki dirlik budur canım, kötü bir ad ile gitme.
Bir gün ola bu dünyayı ahirete değşiresin,
Gece gündüz kıl taatı, ayak uzatıp da yatma.
Gördün ki bir derviş gelir, yüz vur onun kademine,
Senden şeyullah edecek, kaşların karartıp çatma.
Nefse uyup beş parmağın bir kezden iltme ağzına,
Kes birisin ver miskine, gerek olur hiç unutma.
Söylediğin keleciyi işittiğin gibi söyle,
Kendözünden zeyreklenip birkaç sözü dahi katma.
Dünya çerb ve şirin olur, adem gerektir yiyesi,
Kem nesneye tamah edip, asla haram lokma yutma.
Yunus kim öldürür seni, veren alır yine canı,
Yarın göresin sen onu, onun nazarından gitme.
Yunus Emre
151-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM
Ey yarenler, ey kardaşlar, sorun bana nerde idim,
Aşk denizine dalan ben, deryayı ummanda idim.
Yere bünyad vurulmadan, yer gök melaik dolmadan,
levh ve kalem çalınmadan, mülkü yaradanda idim.
O ki beni bekler idi, her nerdeysem saklar idi,
Aşk urganı ucundaki kandildeki canda idim.
Kaygı eli ermez idi, gussa gözü görmez idi,
Endişe şehrinden taşra bir ulu mekanda idim.
Bu işlerde olan kişi, terk etsin cümle teşvîşi,
İçeriden içeri bir key latif nihanda idim.
Benim gibi bu cihana yüz bin gelirse az ola,
Benim gelişim şimdidir üstatda Kuran'da idim.
Dört kitabı okumadan, ayırıp seçmek olmadan,
Ezberledim sabakımı, bu aşkı hanende idim.
Padişahtan destur oldu, bizi burda mülke saldı,
İki cihan cennet oldu, cennette Rıdvan'da idim.
Yıldız idim bunca zaman, gökde melaik arzuman,
Cebbar-ı alem hükmeder, ben o zaman orda idim.
Doksan bin Hak kelamını söyleşecek Habip ile,
Otuz bini sır olacak, ben o sır olanda idim.
Ben bu suretten ileri adım Yunus değil iken,
Ben o idim, o ben idi, bu aşkı sunanda idim.
Yunus Emre
152-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM 2
Ey yarenler, ey kardaşlar, sorun bana nerde idim,
Dinlerseniz söyleyeyim ezeli vatanda idim.
Ezeliden dilim söyler Tanrı birdir Hak'tır Resul,
Bunu böyle bilmez iken, bir acep makamda idim.
Kalu bela söylenmeden, tertip düzen eylenmeden,
Hak'dan ayrı değil idim, o ulu divanda idim.
Yere bünyad vurulmadın Adem dünyaya gelmeden,
Öküz balık eylenmeden, ben ezeli onda idim.
Eyyûb ile derde esir, iniledim çektim ceza,
Belkis ile taht üzere Mührü Süleyman'da idim.
Yunus ile balık beni, çekti deme yuttu bile,
Zekeriya ile kaçtım, Nuh ile tufanda idim.
Asa ile, Musa ile kaçtım çıktım Tur Dağı'na,
İbrahim ile Mekke'ye bünyad bırakanda idim.
İsmail'e çaldım bıçak, bıçak ona kar etmedi,
Hak beni azad eyledi, koç ile kurbanda idim.
Yusuf ile ben kuyuda yattım bile çektim ceza,
Yakup ile çok ağladım, bulunca figanda idim.
Miraç gecesi Ahmed'in dönderdim Arş'da nalını,
Üveys ile vurdum tacı Mansur ile urganda idim.
Ali ile vurdum kılıç, Ömer ile adil oldum,
On sekiz yıl Kâf Dağında Hamza'yla meydanda idim.
Yunus senin aşık canın, ezelî aşıklar ile,
Ol Allah'ın dergahında seyran ve cevlanda idim.
Yunus Emre
153-) EY YARENLER EY KARDEŞLER ECEL ERE ÖLEM BİR GÜN
Ey yarenler, ey kardeşler, ecel ere ölem bir gün,
İşlerime pişman olup, kendözüme gelem bir gün.
Yanlarıma kona elim, söz söylemez ola dilim,
Karşıma gele amelim, n'ettim ise görem bir gün.
Oğlan gider danışmana, saladır dosta düşmana,
Şu dört tekbir namaz ile, vaktim tamam kılam bir gün.
Beş karış bezden kefenim, yılan, çiyan yiye tenim,
Yıl geçe obrula sinim, unutulup kalam bir gün.
Başıma dikeler hece, ne erte bilem, ne gece,
Alemler ümidi hace, sana ferman olam bir gün.
Yunus Emre sen bu sözü, daha tamam etmemişsin,
Tek yürüyeyim, n'eyleyim, üstadıma gelem bir gün.
Yunus Emre
154-) EY YARENLER SÖYLEN BANA BEN NİCESİ DOLANAYIM
Ey yarenler söylen bana, ben nicesi dolanayım,
Ne türlü tedbir edeyim, ya nice sağınç sanayım.
Canımda o büt bitiptir, gönülümü o alıptır,
Hey beni o avutuptur, ayrık neye bağlanayım.
Öyle ediptir o beni, seçemezim dünden günü,
Alsın teni, alsın canı, ko ben ona alınayım.
Ben gevheriyim, kanım o, ben bir kulum sultanım o,
Aklım ve canım gönlüm o, ondan niçin usanayım.
Onsuzluğum bana haram, ondan olur nakdim tamam,
Buncalayın lûtf ve kerem, nerde bulup dinleyeyim.
Odur bana Yunus diyen, odur benim bağrım delen,
Odur beni bensiz koyan, hem ben oyum, bu ben neyim.
Yunus Emre
154-) EY YARENLER TINMAN BANA
Ey yarenler tınman bana, ben yine n'oldum bilmezim,
İlim amel sorman bana, divane oldum bilmezim.
Ayrıksı nesne tutmuşum, bildiklerim unutmuşum,
Canımı aşka atmışım, onda ne buldum bilmezim.
Aklım yavu vardı besi, dağıldı fikrim kamusu,
Boşaldım uş doldum veli, ne ile doldum bilmezim.
Aşkım beni yakıp durur, gönlüm dosta akıp durur,
Devşiremezsem ben beni, dembeste kaldım bilmezim.
Ben aşksızın olamazım, aşk olunca ben ölmezim,
Aşktır hayatım hasılı, aşktan gayrısın bilmezim.
Bu aşk ile bulanayım, ne esriğim, ne ayığım,
Ne uyur, ne uyanığım, mestu hayranım bilmezim.
Sen beni şeyh oldu deme, benden nasihat isteme,
Ben sanırım ki bilirim, şimdi bildim ki bilmezim.
Yunus sen canını ada, dost yoluna eyle feda,
Bu şeyh ile buldum Hüda, ben gayrı nesne bilmezim.
Yunus Emre
155-) EYYUB'UM GÖNLÜ DERTLİYİM
Eyyub'um gönlü dertliyim, derde derman isterim,
Aşığım gönlü hastayım, cana canan isterim.
Yakup için ağladım, Yusuf için çektim firak,
Yusuf'um zindan içinde, fazlı rahman isterim.
Musa'nın Tur'una vardım dost cemalin görmeye,
Gitti aklım nageh o dem, sırrı Süphan isterim.
Bir mekana varmışım ki, o benim yurdum değil,
Hızır'la zulmete erdim, abıhayvan isterim.
Amel defterim yüklendim, arzettim seferimi,
Menzilime ermek için Hak'tan ferman isterim.
Yunus Emre'm, kimseler hiç bilmedi halim benim,
Halimi arzetmeye bir merdi irfan isterim.
Yunus Emre
156-) EZELİ BU AŞKI BEN BU MÜLKE SÜRÜP GELDİM
Ezeli bu aşkı ben, bu mülke sürüp geldim,
Bir idim orda şeksiz, uş yine bire geldim.
O birin nuru bana göründü er yüzünden,
Can göz ile o nuru ben burda sora geldim.
O nuru göreliden unuttum kendözümü,
Sanasın Musa benim, hacete Tur'a geldim.
Tur-ı münacat bana durduğum yerde olur,
Benim bugün Bayezid uş gizli sırra geldim.
Ezel benim ilimdir, Elest benim yolumdur,
Ezel ile Elest'i ben bunda göre geldim.
Ben ezelden var idim, maşuk ile yar idim,
Hak dünyaya gönderdi, alemi göre geldim.
Çün gökden yere yağdım, yerden göğe çok ağdım,
Adem donun donandım, devranım süre geldim.
Et ve deri büründüm, geldim size göründüm,
Adımı adem kodum, ondan zuhura geldim.
Aşk esritti canımı, uş Enel Hak dedirir,
Korku gitti gönlümden, Mansur'um dara geldim.
Aşktan dertli olana, dermanım vardır benim,
Aşk sayrısı olana, erkandır sora geldim.
Mecnun kadehin aldım, Leyla gönlüne daldım,
Çün Hakk'ı ayan bildim, ondan sınıra geldim.
Bundan böylesi bil ki padişah iklîmidir,
Dört yanım didar oldu, gör ne hub yere geldim.
Bana bu aşk dolalı, adım Yunus olalı,
Ayan oldu padişah, kulum şükrane geldim.
Yunus Emre
116-)ECEL OKU ERDİ CANA
117-)EĞRİLİĞİN KOYASIN
118-)EĞER DİLİM BENDE İSE
119-) ERENLERE MUHİP İKEN
120-) ERENLERİN GÖNLÜNDE
121-)ERENLERİN HİMMETİNİ BEN BANA YOLDAŞ EYLEYEM
122-) ERENLERİN YOLLARI İNCEDEN İNCEYİMİŞ
123-) EŞKARE KILDIM BUGÜN PİNHANIMI
124-) EVVEL BAHAR OLMAYINCA
125-) EVVEL BENİM AHİR BENİM
126-) EVVEL BİZE VACİP BUDUR
127-) EVVEL DAHİ VAR İDİ CANIMDA BU AŞK ODU
128-) EVVEL KADİM ÖNDEN SONA
129-) EVVEL KADİMDEN GELDİM
130-) EY AŞIKLAR
131-) EY AŞK DELİSİ OLAN
132-) EY AŞK ERİ AÇ GÖZÜNÜ
133-) EY BANA DERVİŞ DİYEN
134-) EY BENİ AYIPLAYAN GEL BENİ AŞKTAN KURTAR
135-) EY BİZİMLE YAR OLUP DOSTA GİDEN GELSİN BERİ
136-) EY ÇOK KİTAPLAR OKUYAN
137-) EY DOST SENİ SEVERİM
138-) EY DOST SENİN AŞKIN ODU
139-) EY DÜN BUGÜN HAK İSTEYEN
140-) EY DÜNYAYA ALDANAN
141-) EY DÜNYAYI SEVEN KİŞİ
142-) EY EHL OLAN SÖYLE BANA
143-) EY GÖNLÜMÜN EĞLENCESİ
144-) EY GÖNÜL BİZE KEREM KIL
145-) EY KAMU DERT EHLİ GELİN
146-) EY KOPUZ İLE ÇEŞTE
147-) EY PADİŞAH, EY PADİŞAH
148-) EY SÖZLERİN ASLIN BİLEN
149-) EY SU NERDEN GELİRSİN VATANIN NERDE SENİN
150-) EY YA GAFİL AÇ GÖZÜNÜ
151-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM
152-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM 2
153-) EY YARENLER EY KARDEŞLER ECEL ERE ÖLEM BİR GÜN
154-) EY YARENLER TINMAN BANA
155-) EYYUB'UM GÖNLÜ DERTLİYİM
156-) EZELİ BU AŞKI BEN BU MÜLKE SÜRÜP GELDİM
116-) ECEL OKU ERDİ CANAEcel oku erdi cana, kafle göçtü dur diyeler,
Gafil olan yolda kalır, hazırlığı gör diyeler.
Anmaz idim o sultanı, ne işe gönderdi beni,
Emanet verilen canı, sahibine ver diyeler.
Çün can bedenden çekile, şu elif kamet büküle,
Gözünden gevher döküle, gel merteben sor diyeler.
Şöyle yürürken naz ile, adın deftere yazıla,
Kara yerde ev düzile, gel günahkar gir diyeler.
Kabrin sual eder sana, hani armağının bana,
Armağansız gelen burda, yılan çiyan yer diyeler.
Münafıkın aklı şaşa, Rabbim bilmem diye haşa,
Kabir dar ola kavuşa, Hak buyurdu kır diyeler.
Mümin olan gele dile, cevap vere güle güle,
Cennet'ten huriler gele, kabrin dolu nur diyeler.
Yunus sabret bu mihnete, bir gün eresin rahata,
Yine Hakkın lütfu yete, gel Cennet'e gir diyeler.
Yunus Emre
117-)EĞRİLİĞİN KOYASIN
Eğriliğin koyasın, doğru yola gelesin,
Kinden kibirden vazgeç, erden nasip alasın.
Ne versen elin ile, o varır senin ile,
Ben desem inanmazsın, varacağız göresin.
Gönülde pas oturur, orda seni yitirir,
İçeri şah oturur, giremezsin göresin.
On ikidir hücresi, yedi dervazesi var,
Orda iki dilber var, bilmezsin ki sorasın.
Var kardaşını öldür, dahi avradın boşa,
Anana kabin kıydır, Hakk’ı ayan göresin.
Biçare miskin Yunus aşktan dava kılarsın,
Dosttan haber gelecek yüz sürüyü varasın.
Yunus Emre
118-)EĞER DİLİM BENDE İSE
Eğer dilim bende ise, kimse bana nesne demez,
Gönlüm ger revende ise alemde karar eylemez,
Eğer gözüm bakar ise, baktığına akar ise,
Gördüğüm benim der ise, oda düşer ar eylemez.
Eğer akıl başta ise, gönülde o tuşta ise,
İkisi bir işte ise, düşman bana kar eylemez.
Düşman benim nefsim olur, tamamıyla hırsım olur,
Tamamıyla hırsa uyan gönüllerde yer eylemez.
Gönülleri hep düzen o, türlü nakışlar yazan o,
Can gövdeden ayrılacak, bu diller niçin söylemez.
Gönüllerde yer eylemek Muhammed'e gelmiş olur,
Mustafâ'ya ümmet olan Tamu'da karar eylemez.
Öldüren o, dirilten o, Yunus şimdi Hak ile ol,
Hak'tan artık hîç kimesne, yok nesneyi var eylemez.
Yunus Emre
119-) ERENLERE MUHİP İKEN
Erenlere muhip iken, ya münkir olduğun neden?
Çok sakın tatlı canını, okları çıkmadan yaydan.
Kahır erenler atıdır, gayret dahi hilatıdır,
Erenler yayı katıdır, okları geçer kayadan.
Bize muhip olanları, Hak'tan dileriz onları,
Dönüp münkir olanları tez çıkarırlar aradan.
Burda ayak el öpülür, görenin canı kapılır,
Garip misafir yapılır, zavye ve mescithaneden.
Ağı içerse nuş olsun, sücü içerse hoş olsun,
Yunus ile yoldaş olsun, gelsin Allah'ına giden.
Yunus Emre
120-) ERENLERİN GÖNLÜNDE
Erenlerin gönlünde o sultan dükkan açtı,
Nice bizim gibiler onda konarak göçtü.
Cümle erenler uçtu, dağlar, yazılar geçti,
Aşk kazanına düştü, orda kaynadı pişti.
Bu dünyanın meseli, benzer murdar gövdeye,
İtler murdara üşdü, Hak dostu kodu kaçtı.
Aşık mı diyem ona, canını terketmedi,
Aşık ona diyeler, melamet dile düştü.
Yine esridi Yunus, Taptuk yüzün görelden,
Meğer onun gönlünden bir cur'a şerbet içti.
Yunus Emre
121-)ERENLERİN HİMMETİNİ BEN BANA YOLDAŞ EYLEYEM
Erenlerin himmetini ben bana yoldaş eyleyem,
Her nereye varır isem, cümle işim hoş eyleyem.
Koyam bu dünyayı gidem, çün ahrete sefer edem,
Cennetteki hurileri ben bana yoldaş eyleyem.
Tene yumuşak giymeyem, cümlesinden fariğ olam,
Döşeğimi toprak edip yastığımı taş eyleyem.
Vuram yıkam nefs evini, oda yana hırs ve heva,
El götürem şimden geri, nefs ile savaş eyleyem.
Tenim dahi, canım dahi hiç bilmedi Enel Hakk'ı,
Şimdiye dek bilmediyse, şimden geri tuş eyleyem.
Bugün gülen kişi bunda, yarın ağlar imiş onda,
Revan döküp gözyaşını, yastığımı yaş eyleyem.
Miskin Yunus çağırıp der, aşıkıyım miskinlerin,
Dervîş değil ise dışım içimi dervîş eyleyem.
Yunus Emre
122-) ERENLERİN YOLLARI İNCEDEN İNCEYİMİŞ
Erenlerin yolları inceden inceyimiş,
Süleyman’a yol kesen şu bir karıncayımış.
O karınca söyledi Süleymân'a yol dedi,
O karınca söylediği cevap alıncayımış.
Götürmedi kimsene kimsenenin gücünü,
Güç götürdüm diyenler eli erinceyimiş.
Kim kime ne der ise, eğer hayır, eğer şer,
Allah verir cezasın gele yol inceyimiş.
Gönlüm bana söylerdi, seni severem derdi,
Gönlüm seni sevdiği dosta erinceyimiş.
Gönlüm der ki varayım, sana geri geleyim,
Gönlüm uyduğu bana dostu buluncayımış.
Yarenlerim derler ki; aşık melamet gerek,
Geldi benim başıma o söz yerinceyimiş.
Aşığın gözyaşları gece gündüz dökülür,
Aşık kan ağladığı maşuk soruncayımış.
Dört kitabın manasın okudum tahsil kıldım,
Aşka gelince gördüm bir ulu heceyimiş.
Ben dervişim diyenler, haramı yemeyenler,
Haramın yenmediği ele girinceyimiş.
Derler ki filan öldü, mülkiyle malı kaldı,
O malın irkildiği ıssı ölünceyimiş.
İki kişi söyleşir Yunus’u görsem diye,
Biri der ki; ben gördüm, bir aşık kocayımış.
Yunus Emre
123-) EŞKARE KILDIM BUGÜN PİNHANIMI
Eşkare kıldım bugün pinhanımı,
Can verirken buldum o cananımı.
Can gönül hayran kalıyor maşuka,
Maşuk ile sürerim devranımı.
Dert gerektir, dert gerektir, dert gerek,
Kim gerek derde, verem dermanımı.
Mekansızım onun için dünyada,
Kimseler bilmez benim mekanımı.
Kanı buldum n'iderem ben ayrığı?
Yağmaya verdim bugün dükkanımı.
Top benim çevganı aldım çalarım,
Kim ala bu toptan meydanımı?
Yer benimdir, gök benimdir, arş benim,
Gör nicesi germişem sayvanımı.
Yunus olduysa adım, pes ne acep?
Okuyalar defter ve divanımı.
Yunus Emre
124-) EVVEL BAHAR OLMAYINCA
Evvel bahar olmayınca, kızıl gül açılmaz imiş,
Kızıl gül açılmayınca, bülbül zarı kılmaz imiş.
Bülbül hevestir ötmeye, güle sarmaşıp yatmaya,
Bağban kasdeyler satmaya, gül kadrini bilmez imiş.
Bre bağban satma gülü, haramdır akçesi, pulu.
İnletme aşık bülbülü, gözün yaşı dinmez imiş.
Yılda bir kez hayvanlara, aş yeli eser bunlara,
Kimi adem hayvan olur, hayvan aşık olmaz imiş.
Aşık olamayan adem, benzer imiş bir ağaca,
Ağaç yemiş vermeyince budağı eğilmez imiş.
Yunus Emre'm, hey biçare, yardan ayrıldın avare,
Yardan ayrılmayınca dost yar kadrini bilmez imiş.
Yunus Emre
125-) EVVEL BENİM AHİR BENİM
Evvel benim, ahir benim, canlara can olan benim,
Azıp yolda kalanlara hazır medet eden benim.
Bir karara tuttum karar, benim sırrımı kim duyar,
Cahil beni nerde görür, gönüllere giren benim.
Kün deminde nazar eden, bir nazarda dünya düzen,
Kudretinden han döşeyip, aşka bünyad vuran benim.
Düz döşedim bu yerleri, çöksü vurdum bu dağları,
Sayvan eyledim gökleri, geri tutup duran benim.
Dahi acep aşıklara ikrar ve din iman oldum,
Halkın dahi gönlündeki küfr ü İslam güman benim.
Bir niceye verdim emir, devlet ile sürdü ömür,
Yanan kömür, kızan demir, örse çekiç salan benim,
Kar yağdıran, buz donduran, hayvanlara rızkın veren,
Şöyle bilin o mahluka o Rahim ve Rahman benim.
Halk içinde dirlik düzen, dört kitabı doğru yazan,
Ak üstüne kara dizen, o yazılan Kuran benim.
Dost ile birliğe yeten, buyruğu ne ise tutan,
Mülk bezeyip dünya düzen, o bahçıvan hemen benim.
Dünyada ben o Rüstem'im, dünya içinde bostanım,
Gönlümdeki sensin benim, seni sende gören benim.
Benim Hakk'ın kudret eli, benim beli aşk bülbülü,
Söyleyip her türlü dili halka haber veren benim.
Diller damaklar şaşıran, aşk kazanını taşıran,
Hamza'yı Kaf'tan aşıran o ağılı yılan benim.
Yağmur olup yere yağan, bulut olup göğe ağan,
Gözsüzlerin gözündeki boz pusarık duman benim.
Yunus değil bunu diyen, kendiliğidir söyleyen,
Kafir olur inanmayan, evvel ahir hemen benim
Yunus Emre
126-) EVVEL BİZE VACİP BUDUR
Evvel bize vacip budur, hoş hulk ile amel gerek,
İslam adı okunacak yoldaşımız iman gerek.
İsrafîl surun vuracak, cümle mahluk uyanacak,
Soru hesap sorulacak, Arab dili lisan gerek.
Gök perdelerin açalar, iyi yavuzdan seçeler,
O dem nereye kaçalar, baş kurtarası yer gerek.
Çerge kurup oturalar, sermayemiz getireler,
O siyaset meydanında bu tertipleri bil gerek.
Çağrışalar ata ana, kardaş kardaşdan usana,
Yalvaralar o Sübhan'a, niyaz kılası er gerek.
Dükelinden bu aşk yakın, Yûnus hata kılma sakın,
Aşktan sual sorulacak, cevap veresi hal gerek.
Yunus Emre
127-) EVVEL DAHİ VAR İDİ CANIMDA BU AŞK ODU
Evvel dahi var idi, canımda bu aşk odu,
Eşkere etmez idim, bilirdim ki dost kodu.
Dört kitabı okuyan, bulmadı aşka çare.
Ne beyler, ne sultanlar, ne müderris, ne kadı.
Yer gök kaim ırılmaz, yeller esip deprenmez,
Her nesne muhkem olur, aşk olacak bünyadı.
Aşk anadan doğmadı, kimseye kul olmadı,
Hükmüne esir kılar cümle bilişi yadı.
Günde bin kez yanaram, razıyım ben şu oda,
Zîra şekerden şirin bana aşkının odu.
Aşka mecnun olanlar, ne kar bilir ne zarar,
Korkutmaz soğuk sıcak, neyler ki aşkın odu.
Ezelde benim fikrim, Enel Hak idi zikrim,
Henüz dahı doğmadan, o Mansur-ı Bağdadi.
Aşk odu cuş eyledi, canımı hoş eyledi,
Kimse söyündüremez canımda yanan odu.
Aşk çengine düşenin, melamet olur işi,
Onun için bednamdır, miskin Yunus'un adı.
Yunus Emre
128-) EVVEL KADİM ÖNDEN SONA
Evvel kadim önden sona, zevali yok sultan benim,
Yedi iklîme hükmedip, yeri göğü tutan benim.
Ben bu yeri yaradacak, yer üstüne gök duracak,
Ulu deniz mevc vuracak, Nuh'a tufan veren benim.
Kün dedim bu yere durdu, gökler dahi karar kıldı,
Yüz bin türlü adem geldi, getirip götüren benim.
Yusuf ile çaha inen, teraziye altın vuran,
Kefesini basaduran, Mısır ıssı sultan benim.
Sofu ile sofu olan, sûfî ile sâfî olan,
Bel bağlayıp taat kılan, o Kerim ve Rahman benim
Kaf'tan kaf'a hükmeyleyen, devleri hükmüne koyan,
Yele binip seyran kılan, bu mülke Süleyman benim.
Et ve deri endam çatan, alemlere gönül katan,
Adem'i donla donatan, mülke kadem basan benim.
Sekiz Uçmak aşıklara, köşk ve saraydır onlara,
Musa gibi Tûr Dağı'nda hayran olup kalan benim.
Ben abidim, ben mabudum, kamu yerlerde hazırım,
Zalimlerden tat alıcı, miskinleri tutan benim.
Tapduk diyem cümle dile, inanmışım değme kula,
Yunus dahi hod kim ola, bu sözleri diyen benim.
Yunus Emre
129-) EVVEL KADİMDEN GELDİM
Evvel kadimden geldim yer gök yaratılmazdan,
Arş kürs ve levhi kalem hiç daha anılmazdan.
Dost ile sohbetteydim, içeri halvetteydim,
Adem nice nesnedir, hiç daha anılmazdan.
Yüz bin yiğirmi dört bin canlar canım içinde,
Gizlü Muhammed canı daha içeri bizden.
Hem canlar ona perde, o nur içinde nurda,
Aşk onda kadim olur, canlara ayrılmazdan.
Aşktır Hakk'ın varlığı yer ve gök mamurluğu,
Aşk bizi pertev etti, her biri birimizden.
Evvel Adem yarattı, sonra peygamberleri,
Ahir Muhammed nuru balkıdı içimizden.
Adem atadan beri, veli evliya nebi,
Hak müşerref eyledi Ahmed'i kamu yüzden.
Yetmiş bin yıl önceden yarattı Muhammed'i,
Hak kendi aşık oldu, bahane bir yıldızdan.
O yıldız ki var idi, kandaydı Adem canı,
Ya bunca peygamberler anılmadan ağızdan.
Alimler bunu bilmez, her akıl ona ermez,
Hidayettir Yûnus'a, keşf oldu hacemizden.
Yunus Emre
130-) EY AŞIKLAR
Ey aşıklar, ey aşıklar, aşk mezhebi dindir bana,
Gördü gözüm dost yüzünü, yas kamu düğündür bana.
Ayrık bize yas eylemez, gönlümüzü pas eylemez,
Hak'dan gelen görklü avaz, ondan gelen ündür bana.
Ayrık bana ben demeyem, kimesneye sen demeyem,
Ya kul ya sultan demeyem, kalsın işitenler tana.
Senden sana varır yolum, senden seni söyler dilim,
Allah sana ermez elim, bu hikmete kaldım tana.
Ben aşkından ırılmayam, dergahından sürülmeyem,
Eğer benden gider isem, senin ile varam sana.
O dost buraya gönderdi, var dünyayı bir gör dedi,
Geldim, gördüm bir arayış, seni seven kalmaz ona.
Kullarına vadeyledi, yarınki gün cennet dedi,
O dostların sevindiği, yarınım bugündür bana.
Dost aşka ulaşıladan, dünya ahiret bir oldu,
Ezel ebed sorar isen, dün ile bugündür bana.
Yunus seni din edindi, din nedir iman edindi,
Aşka bugün yarın n'olur, işi nedir önden sona.
Yunus Emre
131-) EY AŞK DELİSİ OLAN
Ey aşk delisi olan, ne kaldın perakende,
O seni deli kılan yine sendedir sende.
Dünyada, ahrette Hak, yer gök doludur mutlak,
Hiç gözlere görünmez, kim bilir ne nişanda.
Her kim onu gördüm dese gerek oda yakalar,
Her kim ona şek getirir ne dinde ne imanda.
Ger meyhaneye vardım, onsuz yer göremedim,
Yine ona sataştım, girdim ise külhanda.
Her kim aradı cismin, cisminde buldu hasmın,
Ne dünya ahret ona, ne karda ne ziyanda.
Bir nicesine kaç der, bir nicesine tut der,
Kaçanla bile kaçar, yine durur duranda.
Uğrı diye kullarını giriftar eden o,
Medet edip erişen odur yine zindanda.
Derler ki: Miskin Yunus, niçin deli oldun sen,
Ne akıl, ne fehm kalsın, işbu sırrı duyanda.
132-) EY AŞK ERİ AÇ GÖZÜNÜ
Ey aşk eri aç gözünü, yeryüzüne eyle nazar,
Gör bu latif çiçekleri, bezenerek geldi geçer.
Bunlar yazın bezenirken, dosttan yana uzanırken,
Bir sor ahi sen bunlara, nereyedir azm-i sefer.
Her bir çiçek bin naz ile, öğer Hakk'ı niyaz ile,
Her kuş hoş bir avaz ile, o padişahı zikreder.
Öğer onun kadirliğin, her bir işe hazırlığın,
İlla ömür kasırlığın, anacağız rengi döner.
Rengi döner günden güne, toprağa dökülür yine,
İbret olur anlayana, bu ibreti arif duyar.
Bu sırrı ger duyaydın, ya bu gamı yiyeydin.
Yerinde eriyeydin, gideydi senden kar ve kir.
Ne gelmeğin gelmek olur, ne bilmeğin bilmek olur,
Son menzilin ölmek olur, duymadın aşktan bir eser.
Bildik gelen geçer imiş, konan geri göçer imiş.
Aşk şerbetin içer imiş, her kim bu manadan duyar.
Yunus bu sözleri kogil, kendözünden elin yugil,
Senden ne gele bir değil, çün Hak'tan gelir hayır şer.
Yunus Emre
133-) EY BANA DERVİŞ DİYEN
Ey bana derviş diyen, nem ola derviş benim,
Ya bu adıma layık, hani elimde iş benim.
Derviş derler adıma, bakarlar suratıma,
Bilmezler ki dirliğim, külli sitayiş benim.
Dil ile şeyhim ulu, yolda aludan alu,
Aklım evi kaygılı, nefsim asayiş benim.
Sureti güler halka, ya kani kulluk Hakk'a,
Bu dirliğime bak a, hem işim yanlış benim.
Kendi izim bilirim, saluslana yürürüm,
Buğuz, kibir, düşmanlık, gönlümü almış benim.
Suçumu örter hırkam, dirliğim cümlesi ham,
Bir gün yırtılır perdem, o gün en zor iş benim.
Derviş neye dolundum, ulu suçta bulundum,
Yunus umduğum Haktan, o rahmet imiş benim.
Yunus Emre
134-) EY BENİ AYIPLAYAN GEL BENİ AŞKTAN KURTAR
Ey beni ayıplayan, gel beni aşktan kurtar,
Elinden gelmez ise söyleme fesat haber.
Aşıkların ahvali maşuk katında biter,
Sözün var ona söyle, benim elimde ne var.
Dost yüzünden nikabı her kim giderdi ise,
Hicap kalmadı ona, artık ne hayır ne şer.
Hiç kimesne kendinden halden hale gelmedi,
Aşıkların canına maşuka vurur minkar.
Kim ki aşk kadehinden bir zerre içti ise,
Ona ne akıl, ne us, ne esrik, ne de humar.
Tek ben değilim aşık, o maşuk nazarında,
Aşk yoluna can feda, benim gibi sad hezar.
Aşıkların halini aşık olanlar bilir,
Aşk bir gizli haznedir, gizli gerektir esrar.
Korkarım söylemeğe şeriat edebinden,
Yok ise söyleyeyim daha ayrıksı haber.
Kim vere bu dil ile o maşukadan haber,
Meğer o kimseler ki, can içinde canı var.
Yunus ölürse ne gam, aşk içinde kardaşlar,
Aşk yoluna uyanan, maşuk burcunda doğar.
Yunus Emre
135-) EY BİZİMLE YAR OLUP DOSTA GİDEN GELSİN BERİ
Ey bizimle yar olup, dosta giden gelsin beri,
Yok eyleyip kendözün can terk eden gelsin beri.
Terkedelim kılükali, isteyelim doğru yolu,
Hem bulalım gevher kanın, gevher alan gelsin beri.
Gevher bu can maksududur, can maksudun Mansur'udur,
Maksud için Mansur'layın, berdar olan gelsin beri.
Emek dilersen maksuda, çok hizmet eyle her işte,
Sen gel senliğinden ayrıl, nuru didar gelsin beri.
Pinhan edenler kendözün, onlar görürler Hak yüzün.
Görmek dilersen bil sözün, ikrar eden gelsin beri.
Yunus gel anlat halini, bildir nedir ahvalini.
Derde bırak gel kendini, derman eden gelsin beri.
Yunus Emre
136-) EY ÇOK KİTAPLAR OKUYAN
Ey çok kitaplar okuyan, sen ki tutarsın bana dak,
Ta bilesin sırrı ayan, gel aşktan oku bir varak,
Okumalı ilmin yüzün, ilme amel gerek güzin,
Aç gönülden batın gözün, aşık maşuk haline bak.
Gör maşuğun ne iştedir, aşık dahi o iştedir,
İkisi bir sır iştedir, iki sanıp kalma ırak.
İkilikten geçemedin, hali kalden seçemedin,
Dosttan yana uçamadın, fakilik oldu sana fak.
Cübbeyle hırka, tahtla tac, bunlar verirler aşka bac,
Dört yüz mürit ve elli hac, terk eyledi Abdülrezzak.
Onun gibi din ulusu, hac öptü, çaldı nakusu,
Sen dahi bırak namusu, nefsin itini oda yak.
Sen kendine geldin ise, sıfat nedir bildin ise,
Hakk'a bağlı oldun ise, ne söyler isen bana hak.
Bilmeyesin bednam ve nam, bir ola sana hasuam,
Bildim ise ilmi tamam, gel şimdi oku bir varak.
Yerde ve gökde aşk ile, aşktan gelir her söz dile,
Biçare Yûnus ne bile, ne kara okudu, ne ak.
Yunus Emre
137-) EY DOST SENİ SEVERİM
Ey dost seni severim, canımda yerin vardır,
Gece gündüz uyumam, acayip halim vardır.
Sen gülü görür iken, dikene sunma elin,
Düşmandan ne korkarsın, doğru bir yarin vardır.
Düşmanlar sorar bana; söz demek nerden sana?
Bana söz demek nerden, benim üstadım vardır.
Ele getirdiğini miskinlere harceyle,
Nice çok yaşar isen, sonunda ölüm vardır.
Bunda kendözün gören, o olur yolda kalan,
Benim bir karıncaya vallah isnadım vardır.
Tanla turu gelecek bülbül gibi söylerim,
Gönülde mani biter, dertli ciğerim vardır.
Yunus Emre kendözün, toprağa vur gel yüzün,
Maşukaya yaraşır bir miskinliğim vardır.
Yunus Emre
138-) EY DOST SENİN AŞKIN ODU
Ey dost senin aşkın odu, ciğerim pare baş kılar,
Aşkından yanar yüreğim, yandığım bana hoş gelir.
Aşkın oduna yandığım, ağlamak oldu güldüğüm,
Dost sana zarı kıldığım, münkirlere savaş gelir.
Söyler isem sözüm savaş, söylemezsem ciğerim baş,
Cihan dolu olur kalleş, her birinden bir taş gelir.
Gör nice taşlar atılır, dost için başlar tutulur,
Gelir gönüle batılır, halimize haldaş gelir.
Bizim halimizden bilen, kimdir aşka münkir olan,
Bizim sevdiğimiz Hak’tır, bu halka göz ve kaş gelir.
Nice sultanlar aciz olur bu aşkın elinden,
Her kim bu yola düşerse, o bu yola yavaş gelir.
Erenler buna kalmadı, vardı yoluna durmadı,
Hakk’ı gerçek sevenlere, cümle alem kardeş gelir.
Miskin Yunus bil özünü, dosta açıp şu gözünü,
Hangi burçtan bakar isen, o sultana güneş gelir.
Yunus Emre
139-) EY DÜN BUGÜN HAK İSTEYEN
Ey dün bugün Hak isteyen, bilmez misin Hak nerdedir,
Her nerdeysem orda hazır, nerde bakarsam ordadır.
Sakın olma Hakk'a ırak, gönüldedir Hakk’a durak,
Sen senliğin elden bırak, tenden içeri candadır.
Gir gönüle bulasın Tur, sen ben demek defterin dür,
Key güher er gönlündedir, sanma ki o ummandadır.
O ummanda yüzbin güher, bir katreye benzer tamam,
O cana yok zaman zeval, zevalli can hayvandadır.
Her nerde ki gözün baka, Çalap hazırdır mutlaka,
Şu can ki tapmadı Hak'a, faydası yok ziyandadır.
Eyle suretini viran, can sırrıdır ona eren,
Batın gözüdür dost gören, zahir gözü yabandadır.
Çün suretin viran ola, gönlün bağı cinan ola,
Canın genci vîran ola, çünkü bu genc virandadır.
Her kim gaflet içre geçer, canı zeval suyun içer,
Derviş sırrı arştan uçar, gerçegi yeryüzündedir.
Miskin Yunus gözün aç bak, iki cihan doludur Hak,
Sıdk oduna gümanı yak, o eşkere pinhandadır.
Yunus Emre
140-) EY DÜNYAYA ALDANAN
Ey dünyaya aldanan, hayırla ihsan hani?
Unuttun ahireti, şefkatla iman hani?
Kimde ki şefkat vardır, rahmet dahi ondadır,
Şimdi bir gönlü açık sünni müsülman hani?
İbrahim Halil geldi Kabe'ye bünyad vurdu,
Oğluna bıçak çaldı, İsmail kurban hani?
Şeddad bir uçmak yaptı, Nemrut göğe ok attı,
Karun'u da yer yuttu, Adil Nuşirvan hani?
Kim ki istedi buldu, kulluğu tamam oldu,
Mısır'a sultan oldu, Yusuf-ı Kenan hani?
Resul Mirac'a ağdı, gökden yere nur yağdı,
Habib'im diye öğdü, o Fahr-i cihan hani?
Ebubekir'le Ömer, yüzlerinden nur damar
Sinesi dolu Kuran Osman-ı Affân hani?
Biner idi Düldül'e, belinde Zülfikar'ı
Erenler açtı dini, Tanrı Arslan'ı hani?
Çalap Tanrı'nın hası, Hazret'e geçer nazı,
Peygamber'in amusı Hamza pehlivan hani?
Cüneyd-i Bağdadi ve Şibli ve Maruf-ı Kerhi,
Onlar vardı bu yola, şimdi o erkan hani?
Bayezid-i Bestami, yedi kat gök seyranı,
O erenler sultanı gevher-i maden hani?
Geçti bunların çağı, dünya kahrın ocağı,
Ebul-Müslim Necefî sahib-i kıran hani?
Bir gönül ele getir, feragat ol geç otur,
Konya şehrinde yatır o iki sultan hani?
Fakih Ahmed Kutbeddin, Sultan Seyyid Necmeddin,
Mevlana Celaleddin, o Kutb-ı Cihan hani?
O Seyyid Ahmed Kebir müyesserdi ona nur,
Ayalleri cümle şir, o hulkı merdan hani?
Yunus Emre'm aç gözün, toprak eyle sen yüzün,
Sana dahi diyeler, ciğeri biryan hani?
Yunus Emre
141-) EY DÜNYAYI SEVEN KİŞİ
Ey dünyayı seven kişi, bir gün koyup gitmek gerek,
Senin dileğinle değil, naçardır, ne etmek gerek?
Gözün ile gördüğünü, şu hasretin olanları.
Akil isen an bunları, her kimseyi anmak gerek.
Şu kahr ile kazandığın, bir gün kalısar körlüğe,
Şu mal ki körlüğe kalır, şaylığa harc etmek gerek.
Kudret kandilinden senin, destur ile indi canın,
Bir gün geri gel deniser, şu sözü işitmek gerek.
Ne hak buyruğun tutarsın, ne kul sözün işitirsin,
Hiç bilmezsin mana nedir, ne dilde çağırmak gerek?
Uydun bu nefsin sözüne, battın günah denizine,
Çirk getirdin can yüzüne, tövb'eteğin tutmak gerek.
Yunus, şimdi sen dil ile, ben Hakkı severim deme,
O padişah hazretine, görklü meta iltmek gerek.
Yunus Emre
142-) EY EHL OLAN SÖYLE BANA
Ey ehl olan söyle bana ben nicesi döleneyim
Ne türlü tedbîr edeyim ya nice sağınç sanayım
Canımda o büt bitipdir, gönülümü o tutupdur,
Hey beni o avutupdur, ayruk neye bağlanayım.
Öyle edipdir o beni, seçemezem dünden günü,
Alsın teni utsun canı, kon ben ona aldanayım.
Ben gevheriyem kanım o, ben bir kulum sultanım o,
Aklım ve canım gönlüm o, ondan niçin usanayım.
Onsuzluğum bana haram, ondan olur naktim tamam,
Bunun gibi lütuf kerem, nerde bulup dinleyeyim.
Odur bana Yunus diyen, odur benim bağrım delen,
Odur beni bensiz koyan, hem ben olam bu ben neyim.
Yunus Emre
143-) EY GÖNLÜMÜN EĞLENCESİ
Ey gönlümün eğlencesi, anlat bana n'eyleyeyim?
Aşkından oldum avare, derdim kime söyleyeyim?
Fena mülkünden geçeyim, o dost iline uçayım,
Dalayım aşk ummanına, denizlerin kaynatayım.
Aşkın od vurdu canıma, gelsin aşıklar yanıma,
Dökeyim aşkın hanını, aşıkları toylayayım.
Girdim bu aşkın bağına, baktım sağıma soluma,
Türlü yemişlerin yiyip, güllerini koklayayım.
Dün gün kılayım ah ve zar, aşık olayım il ve şar,
Dökeyim kanlı yaşımı, zarılıklar eyleyeyim.
Aşık olayım şu güle, dolsun cihana gülgüle,
Hezar destan olayım ben, dost bağını yaylayayım.
Miskin Yunus aşıkların dirliğini dirilmedin.
Bari gücüm yettiğince soylarını soylayayım.
Yunus Emre
144-) EY GÖNÜL BİZE KEREM KIL
Ey gönül bize kerem kıl, bile seyran edelim,
Candan, tenden geçelim, gel azm-i canan edelim.
Ten nedir dost yolunda, ben onu terk etmeyim,
Dost cemalin görmeye, gel canı kurban edelim.
Bu fena ender, fenayı terk edelim dost için,
Öz beka ender, beka mülkünde seyran edelim.
Asitanı mürşidin gel, kıbleyi can kılalım,
O şeh ki şahlar şahın, gel biz de mihman edelim.
Gel beri dağılmayalım yağmur damlası gibi,
Cem olup derya gibi gel kasd-ı umman edelim.
Ben onun aşk şarabını içmişim her dembedem,
Dost cemalin görmeğe gel arş-ı Rahman edelim.
Çünkü bu zaif Yûnus'a yoldaş bile olmadın,
Ey gönül o şahı gel taht-ı Süleyman edelim.
Yunus Emre
145-) EY KAMU DERT EHLİ GELİN
Ey kamu dert ehli gelin, dert benim ve derman benim,
Kafirdeki küfr-i nihan, mümindeki iman benim.
Alemde fitneyi kodum, Mansur'ı kül etti odum,
Dilinde Enel Hak dedim, boynundaki urgan benim.
Yusuf'daki hüsnü cemal, Yakup'taki hüznü melal,
Gah bedr olam gahi hilal, gökte mah-ı taban benim.
Nemrut'taki suret kılan, İbrahim'i oda atan,
Bir kılını yandırmayan od ve kül ve reyhan benim.
Yunus bu cismim adıdır, cisim onun bünyadıdır,
Adım eğer sorar isen, bil ki cana canan benim.
Yunus Emre
146-) EY KOPUZ İLE ÇEŞTE
Ey kopuz ile çeşte aslın nedir ne işte,
Sana sual sorarım cevap ver bana üşte.
Söyler ki; aslım ağaç, koyun kirişi birkaç,
Gel nağmemi dinle geç, aklı koma beleşte.
Bana haram diyorlar, ben uğruluk değilim,
Çünkü aslım mısmıldır, ne var imiş kirişte?
Bana kiriş dediler, aşka giriş dediler,
Adımı aşk verdiler, ben durmazam kolmaşta.
Şadilik ile geldim, işbu aleme doldum,
Mürvetlere düzüldüm, kodular işbu düşte.
Ağaç deri derildi, kiriş ile bir oldu,
Aşk denizine daldı, bahane yok bu işte.
Mevlana sohbetinde saz ile işret oldu,
Arif manaya daldı, çün biledir ferişte.
Ferişteyi anmaktan bilesin murat nedir,
Gece gündüz biledir senin ile her işte.
O ferişteler adı Kiramen Katibin'dir,
Yazmaktan usanmazlar, armazlar yazda kışta.
Birisi sağ omzunda, birisi sol omzunda,
Birisi hayrın yazar, birisi şer cünbüşte.
Kâğıtları tükenmez, ne hot mürekkepleri,
Aşınmaz kalemleri, kaimlerdir o işte.
Hem meyhaneye varır, hem puthaneye girer,
Bunlar saklarlar seni, sen gafilsin bu işte.
Yunus şimdi Süphân'ı vasfeyle gel gönülde,
Ayrı değil ariften bu kopuz ile çeşte.
Yunus Emre
147-) EY PADİŞAH, EY PADİŞAH
Ey padişah, ey padişah, her dem işin düze gelir,
Dünya onun bostanıdır, sevdiğini üze gelir.
Yavuzluk eyleme sakın, ecel sana senden yakın,
Nicelerin aslın kökün, yurt eyleyip boza gelir.
Sen orda varırsın orda, çok hazırlık yap gel burda,
Canlar baki değil tende, de birkaç gün geze gelir.
Sorucu gelir yer yırtıp, sorar Tanrı’n kimdir diye,
İşbu canım onu duyup, kemiklerim sıza gelir.
Ey Tanrı'yı bir bilenler, can Hakk'a kurban kılanlar,
Ölü değildir bu canlar, aşk gölünde yüze gelir.
Ben gördüm erenler uçtu, aşk kadehin dolu içti,
Hak katında nazı geçti, şöyle yüzü yere gelir.
Erenlerin kulu isen, ölümün anadur Yunus,
Nic’erenler geldi geçti, nöbet şimdi bize gelir.
Yunus Emre
148-) EY SÖZLERİN ASLIN BİLEN
Ey sözlerin aslın bilen, gel de bu söz nerden gelir,
Söz aslını anlamayan, sanır bu söz benden gelir.
Söz var kılar gönülü şad, söz var kılar bilişi yad.
Eğer horluk, eğer izzet, her kişiye sözden gelir.
Söz karadan aktan değil, yazıp okumaktan değil,
Bu yürüyen halktan değil, halik avazından gelir.
Ne elif okudum, ne cim, ne varlıktandır kelecim,
Bilmeye yüz bin müneccim, talihim yıldızdan gelir.
Şule bize aydan değil, aşk eri bu soydan değil,
Rızkımız bu evden değil, deryayı ummandan gelir.
Evvel gönül levhinde Hak, yazmıştı çünkü bir varak,
Bu şimdi okunan sebak, ezeli azaldan gelir.
Evvel hitap kılar cana, canı ondan gelir tene,
Biz aletiz bahane ayrık ne elimizden gelir.
Aklımız o levhe bakar, gizli marazlarım açar,
Söz gelir gönlüme akar, söz dile ansızın gelir.
Biz bir bahane arada, ayrık de elden ne gele,
Çünkü Hak emreder cana, bu keleci ondan gelir.
Yunus bu dert ile ah et, kahr evinde n'eyler rahat,
Bu derde derman kefaret, bir ah ile suzdan gelir.
Yunus Emre
149-) EY SU NERDEN GELİRSİN VATANIN NERDE SENİN
Ey su nerden gelirsin, vatanın nerde senin,
Nerde çukur bulursan, yatağın orda senin.
Sen yüceden çıkarsın, alçak yere akarsın,
Gönül Hakk'a tutarsın alçak gönlün var senin.
Seni bulut götürür, alemlere yetirir,
Türlü çiçek bitirir, hoş üstadın var senin.
Ağaçlara varırsın, köklerinden girersin,
Alttan sıra yürürsün, uzun elin var senin.
Nerde ise yaş kuru, hîç sensiz olmaz biri,
Ne ölüsün ne diri, hîç tenin yoktur senin.
Kimin denize gider, kimin tütünü tüter,
İsmin desen ne olur, hoş pazarın var senin.
Akıp deniz olursun, dağılıp toz olursun,
Göllerde saz olursun, yapılan evler senin.
Dünyada canlı cansız, olamayalar sensiz,
Cana cansın gümansız, hîç menendin yok senin.
Şimdi Yunus susadı, diler ki senden içe,
Bir içim bin kızıla, nice bahan yok senin.
Yunus Emre
150-) EY YA GAFİL AÇ GÖZÜNÜ
Ey ya gafil aç gözünü, gönlünü yavlak uzatma,
Bak sen kendi dirliğine, kimsenin aybın gözetme.
Şöyle dirilip halk ile, öleceğiz söyleşeler,
Baki dirlik budur canım, kötü bir ad ile gitme.
Bir gün ola bu dünyayı ahirete değşiresin,
Gece gündüz kıl taatı, ayak uzatıp da yatma.
Gördün ki bir derviş gelir, yüz vur onun kademine,
Senden şeyullah edecek, kaşların karartıp çatma.
Nefse uyup beş parmağın bir kezden iltme ağzına,
Kes birisin ver miskine, gerek olur hiç unutma.
Söylediğin keleciyi işittiğin gibi söyle,
Kendözünden zeyreklenip birkaç sözü dahi katma.
Dünya çerb ve şirin olur, adem gerektir yiyesi,
Kem nesneye tamah edip, asla haram lokma yutma.
Yunus kim öldürür seni, veren alır yine canı,
Yarın göresin sen onu, onun nazarından gitme.
Yunus Emre
151-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM
Ey yarenler, ey kardaşlar, sorun bana nerde idim,
Aşk denizine dalan ben, deryayı ummanda idim.
Yere bünyad vurulmadan, yer gök melaik dolmadan,
levh ve kalem çalınmadan, mülkü yaradanda idim.
O ki beni bekler idi, her nerdeysem saklar idi,
Aşk urganı ucundaki kandildeki canda idim.
Kaygı eli ermez idi, gussa gözü görmez idi,
Endişe şehrinden taşra bir ulu mekanda idim.
Bu işlerde olan kişi, terk etsin cümle teşvîşi,
İçeriden içeri bir key latif nihanda idim.
Benim gibi bu cihana yüz bin gelirse az ola,
Benim gelişim şimdidir üstatda Kuran'da idim.
Dört kitabı okumadan, ayırıp seçmek olmadan,
Ezberledim sabakımı, bu aşkı hanende idim.
Padişahtan destur oldu, bizi burda mülke saldı,
İki cihan cennet oldu, cennette Rıdvan'da idim.
Yıldız idim bunca zaman, gökde melaik arzuman,
Cebbar-ı alem hükmeder, ben o zaman orda idim.
Doksan bin Hak kelamını söyleşecek Habip ile,
Otuz bini sır olacak, ben o sır olanda idim.
Ben bu suretten ileri adım Yunus değil iken,
Ben o idim, o ben idi, bu aşkı sunanda idim.
Yunus Emre
152-) EY YARENLER EY KARDAŞLAR SORUN BANA NERDE İDİM 2
Ey yarenler, ey kardaşlar, sorun bana nerde idim,
Dinlerseniz söyleyeyim ezeli vatanda idim.
Ezeliden dilim söyler Tanrı birdir Hak'tır Resul,
Bunu böyle bilmez iken, bir acep makamda idim.
Kalu bela söylenmeden, tertip düzen eylenmeden,
Hak'dan ayrı değil idim, o ulu divanda idim.
Yere bünyad vurulmadın Adem dünyaya gelmeden,
Öküz balık eylenmeden, ben ezeli onda idim.
Eyyûb ile derde esir, iniledim çektim ceza,
Belkis ile taht üzere Mührü Süleyman'da idim.
Yunus ile balık beni, çekti deme yuttu bile,
Zekeriya ile kaçtım, Nuh ile tufanda idim.
Asa ile, Musa ile kaçtım çıktım Tur Dağı'na,
İbrahim ile Mekke'ye bünyad bırakanda idim.
İsmail'e çaldım bıçak, bıçak ona kar etmedi,
Hak beni azad eyledi, koç ile kurbanda idim.
Yusuf ile ben kuyuda yattım bile çektim ceza,
Yakup ile çok ağladım, bulunca figanda idim.
Miraç gecesi Ahmed'in dönderdim Arş'da nalını,
Üveys ile vurdum tacı Mansur ile urganda idim.
Ali ile vurdum kılıç, Ömer ile adil oldum,
On sekiz yıl Kâf Dağında Hamza'yla meydanda idim.
Yunus senin aşık canın, ezelî aşıklar ile,
Ol Allah'ın dergahında seyran ve cevlanda idim.
Yunus Emre
153-) EY YARENLER EY KARDEŞLER ECEL ERE ÖLEM BİR GÜN
Ey yarenler, ey kardeşler, ecel ere ölem bir gün,
İşlerime pişman olup, kendözüme gelem bir gün.
Yanlarıma kona elim, söz söylemez ola dilim,
Karşıma gele amelim, n'ettim ise görem bir gün.
Oğlan gider danışmana, saladır dosta düşmana,
Şu dört tekbir namaz ile, vaktim tamam kılam bir gün.
Beş karış bezden kefenim, yılan, çiyan yiye tenim,
Yıl geçe obrula sinim, unutulup kalam bir gün.
Başıma dikeler hece, ne erte bilem, ne gece,
Alemler ümidi hace, sana ferman olam bir gün.
Yunus Emre sen bu sözü, daha tamam etmemişsin,
Tek yürüyeyim, n'eyleyim, üstadıma gelem bir gün.
Yunus Emre
154-) EY YARENLER SÖYLEN BANA BEN NİCESİ DOLANAYIM
Ey yarenler söylen bana, ben nicesi dolanayım,
Ne türlü tedbir edeyim, ya nice sağınç sanayım.
Canımda o büt bitiptir, gönülümü o alıptır,
Hey beni o avutuptur, ayrık neye bağlanayım.
Öyle ediptir o beni, seçemezim dünden günü,
Alsın teni, alsın canı, ko ben ona alınayım.
Ben gevheriyim, kanım o, ben bir kulum sultanım o,
Aklım ve canım gönlüm o, ondan niçin usanayım.
Onsuzluğum bana haram, ondan olur nakdim tamam,
Buncalayın lûtf ve kerem, nerde bulup dinleyeyim.
Odur bana Yunus diyen, odur benim bağrım delen,
Odur beni bensiz koyan, hem ben oyum, bu ben neyim.
Yunus Emre
154-) EY YARENLER TINMAN BANA
Ey yarenler tınman bana, ben yine n'oldum bilmezim,
İlim amel sorman bana, divane oldum bilmezim.
Ayrıksı nesne tutmuşum, bildiklerim unutmuşum,
Canımı aşka atmışım, onda ne buldum bilmezim.
Aklım yavu vardı besi, dağıldı fikrim kamusu,
Boşaldım uş doldum veli, ne ile doldum bilmezim.
Aşkım beni yakıp durur, gönlüm dosta akıp durur,
Devşiremezsem ben beni, dembeste kaldım bilmezim.
Ben aşksızın olamazım, aşk olunca ben ölmezim,
Aşktır hayatım hasılı, aşktan gayrısın bilmezim.
Bu aşk ile bulanayım, ne esriğim, ne ayığım,
Ne uyur, ne uyanığım, mestu hayranım bilmezim.
Sen beni şeyh oldu deme, benden nasihat isteme,
Ben sanırım ki bilirim, şimdi bildim ki bilmezim.
Yunus sen canını ada, dost yoluna eyle feda,
Bu şeyh ile buldum Hüda, ben gayrı nesne bilmezim.
Yunus Emre
155-) EYYUB'UM GÖNLÜ DERTLİYİM
Eyyub'um gönlü dertliyim, derde derman isterim,
Aşığım gönlü hastayım, cana canan isterim.
Yakup için ağladım, Yusuf için çektim firak,
Yusuf'um zindan içinde, fazlı rahman isterim.
Musa'nın Tur'una vardım dost cemalin görmeye,
Gitti aklım nageh o dem, sırrı Süphan isterim.
Bir mekana varmışım ki, o benim yurdum değil,
Hızır'la zulmete erdim, abıhayvan isterim.
Amel defterim yüklendim, arzettim seferimi,
Menzilime ermek için Hak'tan ferman isterim.
Yunus Emre'm, kimseler hiç bilmedi halim benim,
Halimi arzetmeye bir merdi irfan isterim.
Yunus Emre
156-) EZELİ BU AŞKI BEN BU MÜLKE SÜRÜP GELDİM
Ezeli bu aşkı ben, bu mülke sürüp geldim,
Bir idim orda şeksiz, uş yine bire geldim.
O birin nuru bana göründü er yüzünden,
Can göz ile o nuru ben burda sora geldim.
O nuru göreliden unuttum kendözümü,
Sanasın Musa benim, hacete Tur'a geldim.
Tur-ı münacat bana durduğum yerde olur,
Benim bugün Bayezid uş gizli sırra geldim.
Ezel benim ilimdir, Elest benim yolumdur,
Ezel ile Elest'i ben bunda göre geldim.
Ben ezelden var idim, maşuk ile yar idim,
Hak dünyaya gönderdi, alemi göre geldim.
Çün gökden yere yağdım, yerden göğe çok ağdım,
Adem donun donandım, devranım süre geldim.
Et ve deri büründüm, geldim size göründüm,
Adımı adem kodum, ondan zuhura geldim.
Aşk esritti canımı, uş Enel Hak dedirir,
Korku gitti gönlümden, Mansur'um dara geldim.
Aşktan dertli olana, dermanım vardır benim,
Aşk sayrısı olana, erkandır sora geldim.
Mecnun kadehin aldım, Leyla gönlüne daldım,
Çün Hakk'ı ayan bildim, ondan sınıra geldim.
Bundan böylesi bil ki padişah iklîmidir,
Dört yanım didar oldu, gör ne hub yere geldim.
Bana bu aşk dolalı, adım Yunus olalı,
Ayan oldu padişah, kulum şükrane geldim.
Yunus Emre